ដោយពួកយើងសុទ្ធតែរៀននៅទីក្រុង ខានមកឃើញតំបន់ព្រៃព្រឹក្សាលត្តាវល្លិ៍យូរមកហើយ ដូច្នេះការមកលេងពេលនេះវាអស្ចារ្យបំផុត។ នៀនទាញឪឡឹកដែលខំច្រកពីទីក្រុងមក តែនៅពេលដែលនាងដឹងថាវាស្អុយញ៉ាំមិនបាន, នាងក៏គ្រវែងវាទៅលើដូនបដិមារនោះលាន់ភូស បណ្ដាលឱ្យសាច់ឪឡឹកដ៏ក្រហមបែកសាចទៅលើដី។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ឡាទី និងនៀនបានចេញទៅរុករាន្តតាមព្រៃជ្រៅៗដោយសន្យាថានឹងមកទីនេះវិញនៅកន្លះម៉ោងទៀត។ គិតទៅពួកនេះមិនចេះហត់សោះអង្គុយសម្រាកមិនទាន់ ឯខ្ញុំ និងបងធាសុំដេកយកកម្លាំងនៅទីនេះសិន។ មួយសន្ទុះក្រោយបងធាចាប់ផ្ដើមសួរសំនួរចំលែកៗមកខ្ញុំនៅក្នុង។
«សាលីហត់អត់?»
គាត់ញញឹមបញ្ចេញមុខមានមុនស្នេហ៍មកខ្ញុំ។ ដឹងទេថាសុភាពនារីលង់ស្នេហ៍បុរសៗដោយសារស្នាមញញឹមនេះហើយ។
«ចាសហត់ដែរតែបាត់ហត់ហើយ។»
«បងមិនសូវហត់ទេ តែក្ដៅស្អុះបន្តិច។» ថារួចគាត់ដោះអាវចេញសល់តែខោកីឡាខ្លីបង្ហាញសាច់សខ្ចី និងសាច់ដុំដ៏សិចស៊ីរបស់នាយ។
«ពាក់ក្រាស់ចឹងអត់ក្ដៅទេហ្អ?» គាត់លូកដៃមកចាប់អាវក្រៅខ្ញុំដោះចេញ។
«ធ្វើស្អីហ្នឹង?» ខ្ញុំវាសដៃគាត់ចេញ។
«អាកាសធាតុល្អ ទីតាំងស្ងាត់បែបនេះធ្វើវាទៅណា បងចាប់អារម្មណ៍អូនយូរហើយ បងជឿថាអូននឹងពេញចិត្តវា។»
គេស្ទុះមកឱបថើបខ្ញុំយ៉ាងតក់ក្រហល់ ផ្ដួលខ្ញុំទៅលើកន្ទេលដែលយើងបានក្រាល រួចគេចាប់ដោះអាវយឺតខ្ញុំចេញយ៉ាងរហ័ស បន្សល់ទុកតែអាវទ្រនាប់តូចមួយបិទបាំងកូនភ្នំទាំងគូរបស់ខ្ញុំ។ គេថើបជញ្ជក់មាត់ខ្ញុំញក់ញី និងថើបកញ្ចឹងកឆ្វេងស្ដាំចុះឡើង បង្អូសចុះមកដល់ដើមទ្រូង។ ដៃរបស់គេរវាស់ណាស់ មិនដឹងថាដោះគន្លឹះអាវទ្រនាប់ខ្ញុំចេញតាំងពីថ្មើរណាទេស្រាប់តែវារបូតចេញពីខ្លួនខ្ញុំទៅហើយ រួចគេបន្តចាប់ដោះឡេវខោខូវប៊យខ្ញុំ ហើយសម្រាតចេញដោយទាំងខោស្លិបតូចរបស់ខ្ញុំទៅជាមួយផង។ ពេលនេះខ្ញុំនៅដេកទាំងខ្លួនននលគោក គេចាត់ការស្រាតខោកីឡូខ្លីនោះចេញហើយក៏ឱនចុះមកឈ្មុសឈ្មុលលើដើមទ្រូងខ្ញុំបន្តទៀត ធ្វើអោយខ្ញុំស្រៀវស្រើបយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះខានភ្លក្សរសជាតិបែបនេះជាយូរណាស់មកហើយ។ គេសង្ហារមែន ហើយទិចនិចពិតជាសាហាវណាស់ គេថើបបង្អូសចុះតាមក្បាលពោះរហូតដល់តំបន់ពិសេសរបស់ខ្ញុំ ហើយប្រើអណ្ដាតយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ លិទ្ធគ្រាប់សេរបស់ខ្ញុំ បឺតជញ្ជក់លើក្លែបលឺសូរជុបជុប រួចរុកចុងអណ្ដាតចូលក្នុងរូងល្អាងស្នេហ៍ បង្វិលចុះឡើងយ៉ាងរន្ថើន ធ្វើអោយខ្ញុំរបូតសំលេងថ្ងូរ ហ៊ឹស ហ៊ឹស ទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំរមួលខ្លួនពើងត្រគាក ដៃទាំងពីរចាប់ទាញក្បាលគេជ្រមុជចូល ផ្អិបអោយអណ្ដាតរបស់គេចូលកាន់តែជ្រៅជាងមុន ធ្វើអោយខ្ញុំស្រែកថ្ងូរកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ខ្ញុំដល់ចំនុចកំពូល២ដងទៅហើយពេលនេះ រន្ធរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមខ្ជិបខ្ចួចរឹបអណ្ដាតរបស់គេ គេក៏បានដកអណ្ដាតទិព្វចេញពីរូងសម្ងាត់ ជំនួសវិញដោយម្រាមដៃកណ្ដាលចូលវិញភ្លាមៗ មិនអោយដាច់ចង្វាក់ឡើយ។ ម្រាមដៃរុកបណ្ដើរ អណ្ដាតគេលិទ្ធសេខ្ញុំបណ្ដើរ ពេលនេះខ្ញុំឡើងដល់ឋានសួគ៌ទីប៉ុន្មានក៏មិនដឹង បានត្រឹមតែបញ្ចេញសំលេងថ្ងូរយ៉ាងគ្រលួចខ្ទ័រព្រៃ។
loading...
«បង....អូនស្រួលខ្លាំងណាស់....បង....ទ្រាំលែងបានហើយ ដាក់ចូលមក....»លើកនេះខ្ញុំហៅគេឱ្យដាក់ចូលពេញមាត់ដោយមិនខ្មាសអៀនទៀតឡើយ។ គេក៏ចាប់ផ្ដើមងើបមុខឡើង ទាំងប្រឡាក់ទឹករំអិលស្នេហ៍របស់ខ្ញុំពេញមាត់ រួចទ្រោបមកលើខ្លួនខ្ញុំថើបជញ្ជក់មាត់ខ្ញុំ។ កំពុងភ្លេចខ្លួនស្រាប់តែអាវុធដ៏ធំរឹងរបស់គេបានចាក់ចូលក្នុងល្អាងស្នេហ៍ លិចបាត់ដល់បាតល្អាង ធ្វើអោយខ្ញុំងាកមាត់ចេញមកដង្ហក់ហារមាត់ច្រងោង។ គេចាប់ផ្ដើមវាយប្រហារខ្លាំងៗដូចក្របីឡើងក យោគខ្លូនបោកផ្ទប់លាន់ស្នូរផ្លាប់ៗ ខ្ញុំចេះតែថ្ងូរអឺសៗ ទៅតាមចង្វាក់វាយលុករបស់គេ។ មួយសន្ទុះគេចាប់ទាញខ្ញុំអោយលុតជង្គង់ រួចគេលុតជង្គង់នៅពីក្រោយ រួចចាប់កាន់ត្រគាកខ្ញុំជាប់ បុកដំបងយក្សចូលដោយមិនប្រាប់ខ្ញុំបន្តិចសោះ ធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងក្រញ៉ាង លាន់មាត់ប្រាប់ទៅគេថា...បងតិចតិច....កុំបុកខ្លាំងពេក....។ ក្បាច់នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដឹងថា ក្បាលដំបងគេបុកប៉ះនឹងមាត់ស្បូនខ្ញុំហើយ បុកម្ដងៗឡើងអួល លើសអួលបាយទៅទៀត....គេហាក់មិនស្ដាប់សំលេងអង្វរ-ករបស់ខ្ញុំទេ បែរជាធ្វើអោយគេកាន់តែមានកំលាំងបុកខ្លាំងឡើងៗ ខ្ញុំចាប់ច្បាមកន្ទេល គ្រវីក្បាលដូចគោស្រាំងទិច ស្រែកឡើងរញ្ជួយព្រៃ។ ឋានសួគ៌១៥០ជាន់ ហាក់នៅពីលើក្បាលខ្ញុំហើយពេលនេះ ។ ស្រួលខ្លាំងណាស់បង....ស្រួលណាស់...បុកអោយខ្លាំងមក....។ សំលេងបែកទឹកលាន់សូរច្រាច់ៗ ពេលដែលគេបង្កើនការវាយលុកកាន់តែខ្លាំង...មួយសន្ទុះនាគរាជរបស់គេ ក៏បានព្រួសពិសក្ដៅឧណ្ហៗចូលពេញក្នុងល្អាងកាមទេពរបស់ខ្ញុំ គេបានទ្រោបខ្លួនមកដេកឱបពីលើខ្ញុំ ទាំងដង្ហើមហត់គឃូស...
វាពិសេសណាស់ យើងធ្វើរឿងដ៏ស្រណុកស្រួលនេះនៅមុខបដិមារនោះ។ វាជាអនុស្សាវរីយដែលគ្មានថ្ងៃបំភ្លេចបាន សុំទោសណាឡាទីដែលគ្នាហ៊ានធ្វើវាជាមួយសង្សារឯង...
រថយន្តបើកចូលព្រៃជ្រៅ ព្រៃដែលខ្ញុំ និងពួកវាបានមកលេងពីម្សឹលជាព្រៃដ៏ស្រស់បំព្រង តែពេលនេះប្រែក្លាយជាព្រៃស្ងាត់ដ៏គួរឱ្យខ្លាច។ នៅទីនេះគ្មានភ្លៀងទេ តែសំលេងចចកលូនៅលឺជាប់មកជានិច្ច។ រថយន្តបរដោយប្រឹងដើម្បីបង្កើនកម្លាំងម៉ាស៊ីនឡើងទៅលើកំពូលភ្នំ។ ពួកយើងត្រូវទៅធ្វើពិធីនៅទីនោះផ្ទាល់។ ទោះជាឡាទី នៀន និងបងធាបានស្លាប់បាត់ទៅហើយតែខ្ញុំក៏មិនចង់ទទួលវាសនាបែបនោះដែរ។ ម៉ោង១១:៣៩នាទី កាន់តែកៀកហើយលោកអើយ... បើឆ្លងឆ្នាំថ្មី, វិញ្ញាណអាក្រក់នឹងយកវិញ្ញាណខ្ញុំទៅ ពេលនោះទោះជាខ្ញុំប្រយ័ត្នយ៉ាងណាក៏ត្រូវតែស្លាប់។ រថយន្តឈប់នៅមុខខ្ទមបដិមារលើកំពូលភ្នំ នៅមុខខ្ទមនេះមានខ្ទមថ្មីដែលប្រហែលទើបធ្វើត្រៀមមកពីថ្ងៃម៉ិញ។
«ចុះទៅ!» យាយសុខបង្គាប់ខ្ញុំ។ «យើងមិនអាចនៅទីនេះទេ យើងទាំងអស់គ្នានឹងមកយកឯងវិញនៅពេលថ្ងៃរះ មិនអីទេកុំខ្លាច វាជាពេលឯងហើយ ឯងត្រូវគេចគ្រោះនេះដោយខ្លួនឯងហើយ តែត្រូចាំថាកុំចេញពីខ្ទមនោះ ហើយកុំតបនឹងសំនួររបស់នរណាម្នាក់ជាដាច់ខាត»។ ថាហើយគាត់ច្រានខ្ញុំចេញពីឡានហើយបង្គាប់ឱ្យខ្ញុំឡើងលើខ្ទមថ្មីធំល្មមនោះ ដែលហុំព័ទ្ធទៅដោយសីមារសីលជុំវិញខ្ទម។ ទ្វារខ្ទមបិទយ័ន្តក្រហមបួនសន្លឹក។
«ឈប់សិន កុំទៅចោលខ្ញុំ» រថយន្តចាប់ផ្ដើមចាកចេញពីទីនេះ «ទេ យាយ ឈប់សិន ! ម៉ែ! ពុកឈប់សិន ខ្ញុំខ្លាចណាស់»។ ទោះខ្ញុំស្រែកអង្វរប៉ុណ្ណាក៏គេមិនឈប់រថយន្ត។ រថយន្តបរឆ្ងាយចាកពីទីនេះរហូតមើលឃើញតែពន្លឺចង្កៀងមុខលឹមៗ មុននឹងបាត់ទៅ។ ភាពងងឹតបានគ្របដណ្ដប់ជុំវិញខ្ញុំ សំលេងឆ្កែព្រៃលូចាប់ផ្ដើមលាន់ពីព្រៃមកតិចៗ។ ខ្ញុំរត់ឡើងលើខ្ទមថ្មីនោះ។ នៅក្នុងខ្ទមគឺទទេគ្មានអ្វីសោះ មានពិលមួយ តែខ្ញុំមិនហ៊ានបើកពិលនោះទេ ព្រោះខ្លាចឃើញអ្វីមិនល្អ។ ពន្លឺព្រះចន្ទតិចៗអាចឱ្យខ្ញុំឃើញនរណាម្នាក់ដើរយឺតៗនៅខាងក្រៅ។
«អ្នកណានៅក្នុងនោះ?» សំលេងខាងក្រៅស្រែកសួរមក។ «ដូចជាមានមនុស្សក្នុងនោះ?» សំលេងដ៏គួរឱ្យខ្លាចនោះនិយាយតែឯង។
«បើកទ្វារ!» ម្នាក់នៅក្រៅនោះចាប់ផ្ដើមអង្រួនជើងសសរខ្ទមឡើងរញ្ជួយលាន់ក្រាកៗ។ ខ្ញុំភ័យស្ទើរគាំងបេះដូង តែនៅតែប្រឹងសំងំមិនហ៊ានចេញស្ដី។
«អញដឹងថាមានមនុស្សនៅក្នុងនោះ» សំលេងនោះបន្លឺកាន់តែលឺ «ឆាប់បើកទ្វារទៅបើមិនចង់ស្លាប់។» វាមិនអាចបើកទ្វារយ័ន្តនោះបានទេ តែ...សំលេងគម្រាមរបស់វាធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លាចណាស់។ លោកអើយជួយខ្ញុំផង ពេលនេះខ្ញុំភ័យគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមឡើយ។
«អញដឹងថាមានមនុស្សនៅក្នុងនោះ» សំលេងនោះបន្លឺកាន់តែលឺ «ឆាប់បើកទ្វារទៅបើមិនចង់ស្លាប់។» វាមិនអាចបើកទ្វារយ័ន្តនោះបានទេ តែ...សំលេងគម្រាមរបស់វាធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លាចណាស់។ លោកអើយជួយខ្ញុំផង ពេលនេះខ្ញុំភ័យគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមឡើយ។
«ហាសហាហាហា គិតថាសំងំក្នុងនោះ អញមិនដឹងហ្អេ? ឆាប់បើកទ្វារទៅ» សំលេងនោះស្រែកសន្ធាប់មក ធ្វើឱ្យខ្ញុំសន្លបឈឹង...
«អញដឹងថាមានមនុស្សនៅក្នុងនោះ» សំលេងនោះបន្លឺកាន់តែលឺ «ឆាប់បើកទ្វារទៅបើមិនចង់ស្លាប់។» វាមិនអាចបើកទ្វារយ័ន្តនោះបានទេ តែ...សំលេងគម្រាមរបស់វាធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លាចណាស់។ លោកអើយជួយខ្ញុំផង ពេលនេះខ្ញុំភ័យគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមឡើយ។
មិនដឹងថាខ្ញុំសន្លប់យូរប៉ុណ្ណាទេ តែខ្ញុំត្រូវភ្ញាក់វិញដោយសំលេងមនុស្សមាត់។
«ម៉ិចក៏វាមិនទាន់ចេញមកទៀតណ៎?» សំលេងនេះដូចសំលេងម៉ែ។ គាត់មកវិញហើយទេដឹង?
«ចាំមើលវាតិចសិនទៅមើល!» នេះជាសំលេងយាយសុខ។
«សង្ស័យវាដេកលក់ហើយ» នេះគឺសំលេងពុក។
«ខ្ញុំចេញទៅហើយ» ខ្ញុំតបវិញដោយអំណរ។ តែពេលដែលខ្ញុំឈោងដៃប្រុងបើកទ្វារ ខ្ញុំត្រូវឈប់នឹងថ្កល់។ ប្រឡោះប្រហោងនៃជញ្ជាំងខ្ទមបានប្រាកដរូបរាងឱ្យខ្ញុំឃើញស្ត្រីចំណាស់សក់វែងម្នាក់មុខជ្រីវជ្រួញ ភ្នែកគ្រលោតគួរឱ្យខ្លាច។ វាធ្វើជាសំលេងពុកម៉ែដើម្បីបន្លប់ឱ្យខ្ញុំបើកទ្វារ។ ខ្ញុំឈប់នឹងដោយបេះដូងលោតឌុកដាក់ ស្រាប់តែម្នាក់នោះស្រែកឡើង៖
«មិនបានទេ យប់នេះយើងត្រូវតែយកជីវិតវា»
«សូមយាយម្ចាស់ព្រៃលើកលែងអត់ឱនទោសដល់គ្នាក្មេងសេចក្ដី មិនដឹងខុសត្រូវអីទេ យកជីវិតតែបីនាក់នេះបានហើយ» នេះគឺសំលេងយាយសុខ។ គាត់មកវិញពីអង្កាល់ណា?
សំលេងសន្ទនាគ្នាបន្តលឺអស់យ៉ាងយូរ បន្ទាប់មកខ្ញុំត្រូវភ្ញាក់ព្រើតនឹងសំលេងបោកអ្វីម្យ៉ាងលាន់ភូស ហើយខ្ញុំបាត់ស្មារតី...
ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ពន្លឺព្រះអាទិត្យជះចូលមកខ្ទម។ នៅជុំវិញគឺយាយសុខ ម៉ែ ពុក និងម្នាក់ដែលបើកឡានឱ្យយើងកាលពីយប់ម៉ិញ គាត់គឺចៅយាយសុខ។ ខ្ញុំដើរចេញមកក្រៅហើយឃើញរូបសំណាកបដិមារមាសរបស់យាយកំណាចនោះត្រូវបែកខ្ទេចខ្ទីរជាបំនែកៗ ហាក់ដូចជានរណាម្នាក់បោកវាដោយប្រើកម្លាំង។ លោកយាយប្រាប់ថាគាត់ខំធ្វើពិធីអង្វរយាយម្ចាស់ព្រៃនៅចង្កេះភ្នំអស់យូរម៉ោង តែយាយម្ចាស់ភ្នំនោះនៅតែថាត្រូវតែសម្លាប់ខ្ញុំឱ្យបាន ទើបគាត់ធ្វើល្បិចឱ្យចៅប្រុសគាត់ឡើងមកបោកបដិមារនេះចោល ខណៈដែលគាត់ និងយាយម្ចាស់ភ្នំកំពុងនិយាយគ្នានៅខាងក្រោម។ វាជាវិធីតែមួយគត់ដើម្បីកម្ចាត់វិញ្ញាណយាយកំណាចដែលមិនចេះអត់ឱននេះចោល។
ចាប់ពីពេលនោះមកខ្ញុំមិនដែលហ៊ានឡើងលើភ្នំ ឬព្រៃទៀតទេ។ មេរៀនដែលទទួលបានគឺ ដើរតាមព្រៃបើសិនឃើញវត្ថុស័ក្ដិសិទ្ធដែកគេដាក់គោរព, បើមិនជឿកុំប្រមាទ៕
មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលអានចប់?
