loading...
រឿង ផ្ការីកក្រោមភ្លើងពណ៌ (ភាគ១)
on
១.មិនស្តាយ
ខ្ញុំជាអ្នកចូលចិចត្តស្រាវជ្រាវ និងចងក្រងឯកសារខ្លះៗ ពីឆាកជីវិតមនុស្សប្លែកៗ នៅលើផែនដីយើងនេះ។ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់នារីរកស៊ីផ្លូវភេទ នារីបម្រើក្នុងខារាអូខេ នារីលក់ស្រាបៀរ ក៏ជាចំណាប់អារម្មណ៍ទីមួយរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំជាអ្នករស់នៅទីរួមខេត្តកំពង់ធំ មិនដែលមកស្គាល់ទីក្រុងទេ។ ទើបតែឆ្នាំនេះទេ ដែលសារឿន នាំខ្ញុំមកលេងភ្នំពេញ។ រដូវភ្លៀងមិនទាន់បញ្ចប់នៅឡើយ ហើយបានផ្តល់នូវភាពត្រជាក់ ជាមួយនឹងសំណើមនៃតំណក់ទឹក ដែលរលឹមស្រិចៗដូចផ្សែងក្រូច។ ប្រពៃណី នៃពិធីបុណអុំទូកបានមកដល់ នាថ្ងៃទីដប់ពីរដប់បី ខែធ្នូ ឆ្នាំពីរពាន់ប្រាំពីរ។អ្នកភូមិរបស់ខ្ញុំ ជាពិសេសគណៈកម្មាធិការវត្តតែម្តងបានរៀបចំយ៉ាងប្រ យ័ត្នប្រយ៉ែងនូវទំនៀមទម្លាប់ ដើម្បីរក្សាវប្បធម៌យកជ័យជំនះពីគូប្រកួត។ ពួកគាត់បានធ្វើពិធីសែនព្រេន ប្រគុំតន្ត្រីបុរាណបញ្ជាន់អារក្សតាមប្រពៃណី មុននឹងដាក់ទូកចុះពីបង្គង។ ខ្ញុំ និងសារឿនបានបបួលគ្នាមកលេងនៅភ្នំពេញដែរ។ តែខ្ញុំមិនមែនចំណុះទូកទេ។នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលខ្ញុំបានមកលេងភ្នំពេញ។ ចំណែកសារឿនវិញមិនមែនជាលើកទីមួយរបស់គេទេ គេបានចាត់ទុកភ្នំពេញជាទីកន្លែងកំណើតទីពីររបស់គេទៅហើយ។ ក្រោមតំណក់ទឹក ដែលមេឃបានបង្អុរតិចៗ និងល្បឿនរថយន្ត ដែលមិនសមនឹងអាយុកាលរបស់វា និងដែលផ្ទុកមនុស្សហួសកំណត់ខ្ញុំ និងសារឿននាំគ្នាឡើងជិះលើដំបូលដើម្បីកាត់បន្ថយការចំណាយខ្លះ។ សារឿន បានយកម៉ូតូ ម៉ាកសេមួយរយម្ភៃប្រាំរបស់គេមកដែរដោយចងពីក្រោយរថយន្ត។ តាមបណ្តោយផ្លូវពីកំពង់ធំមកភ្នំពេញ ខ្ញុំ និងសារឿនអង្គុយហាលក្តៅ និងហាលខ្យល់លើដំបូលធ្វើឱ្យមុខខ្ញុំ និងវាឡើងខ្មៅអែរដូចគេលាបធ្យូងបាតខ្ទះ។ ប្រមាណជាជាងប្រាំម៉ោងក្រោយមក តាមផ្លូវដ៏រលាក់ផងរថយន្តបាននាំពួកយើងមក ដល់ភ្នំពេញដូចបំណង។ នៅស្ថានីយ៍ចតរថយន្តបណ្តោះអាសន្នមុខស្ថានីយ៍រថភ្លើង ក្បែរអង្គភាពរដ្ឋាករទឹកស្វយ័ត្នភ្នំពេញ អ្នកសុំទាន អ្នករត់ម៉ូតូឌុប អ្នករត់រ៉ឺម៉កកង់ នាំគ្នារត់ព្រូមករកពួកយើង។ បុរសសុំទានពិការជើងអាយុជាង៥០ឆ្នាំម្នាក់ រុញមួកសម្រាប់ដាក់លុយកាត់មុខខ្ញុំរួចនិយាយថាអូនសុំមួយរយមក។ ខ្ញុំហៀបនឹងដកលុយពីហោប៉ៅខោឲ្យទៅបុរសសុំទាននោះ ស្រាប់តែម៉ូតូឌុបម្នាក់មកកញ្ឆក់បង្វិចខោអាវពីខ្ញុំរត់វឹងទៅ ដាក់លើម៉ូតូគាត់។ ខ្ញុំងាកមើលទៅអ្នកដទៃគ្មានឃើញអ្នកណាមានប្រតិកម្មអ្វីសោះ។ ពួកគេធ្វើជាធម្មតា ហាក់គ្មានអ្វីកើតឡើង។ ដោយនឹកក្នុងចិត្តស្មានថាចោរ ខ្ញុំក៏ស្ទុះវឹងតាមពីក្រោយ ទៅចាប់ក្របួចកអាវជាប់ ហើយយារដៃបម្រុងដាល់គាត់មួយដៃ គាត់បែរជានិយាយមកកាន់ខ្ញុំវិញ តោះ…។ ខ្ញុំសួរគាត់វិញថា តោះស្អី? តោះហ្នឹងទៅណា? អ្នករត់ម៉ូតូឌុប ដែលមានវ័យចាស់ជាងខ្ញុំបន្តិច សួរត្រឡប់មកខ្ញុំវិញ ចុះផ្ទះបងនៅណា? បងទៅណា?។ ខ្ញុំប្រាប់ថា ផ្ទះខ្ញុំនៅកំពង់ធំ ហើយខ្ញុំមកមើលគេអុំទូក។ ខ្ញុំសួរគាត់វិញថា ហេតុអីក៏កញ្ឆក់ឥវ៉ាន់ខ្ញុំ ដូចចោរអញ្ចឹង? គាត់ថា វាជាទម្លាប់របស់គាត់ទៅហើយ ហើយអ្នកដទៃមួយចំនួនទៀត ក៏ធ្វើដូចគាត់ដែរ។ គាត់អ្នករត់ម៉ូតូឌុបទាំងអស់ ត្រូវតែចាប់លេខរៀង ឬសម្គាល់មនុស្ស ដែលកំពុងជិះក្នុងរថយន្ត ដើម្បីចំណាំពេលចុះមកអ្នកនោះត្រូវតែជិះម៉ូតូពួកគេ។ ម៉ូតូឌុបផ្សេងមិនអាចដណ្តើមម៉ូយពីពួកគេបានទេ។ ខ្ញុំប្រាប់គាត់វិញថា ថ្ងៃក្រោយបងកុំធ្វើអញ្ចឹង ការប្រកបរបរនេះជាសេរីភាពរបស់បងហើយ តែបងធ្វើអញ្ចឹងវាមិនល្អទេ វាដូចជាចោរលួច ចោរឆក់អញ្ចឹង។
បងត្រូវដឹងថា អ្នកជិះគេមានសិទ្ធិជ្រើសរើសម៉ូតូជិះដែរ មិនមែនឲ្យពួកបងជាអ្នកកំណត់ ឬមកឆក់របស់គេទីងណាត់ទីងណែងអញ្ចឹងទេ។ ម្យ៉ាងទៀតបើភ្ញៀវបរទេសគេមកឃើញ តើបងខ្មាសគេអត់? តើមុខមាត់ប្រទេសយើងទៅជាយ៉ាងណា?។ ខណៈខ្ញុំកំពុងជជែកជាមួយបងម៉ូតូឌុប សារឿនក៏អូសម៉ូតូមកដល់ ក្រឡេកឃើញសារឿន ខ្ញុំក៏ប្រាប់ទៅបងម៉ូតូឌុបថា បងឃើញទេ ខ្ញុំក៏យកម៉ូតូមកជិះដែរ។ អញ្ចឹងបងគួររកវិធីផ្សេង ក្នុងការរកម៉ូយ កុំឲ្យខូចសណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈ ឬខូចមុខមាត់ប្រទេសដ៏ថ្លៃថ្លារបស់យើង។ និយាយហើយ ពួកខ្ញុំក៏ជិះម៉ូតូចេញមក ឯបងម៉ូតូឌុបនៅធ្វើមុខស្មឿកហាក់ធុញទ្រាន់នឹងការនិយាយរបស់ខ្ញុំ។ តែខ្ញុំពិតជាមិនចង់ឲ្យពួកកាត់ធ្វើដូច្នេះទេ ព្រោះធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់សណ្តាប់ធ្នាប់សង្គម និងប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ផងដែរ។រាត្រីដំបូងនៃពីធី ខ្ញុំ និងសារឿន បាននាំគ្នាជិះម៉ូតូដើរត្រេចចរយ៉ាងសប្បាយចុះឡើងតាមដងវិថីនានានៃទីក្រុង ដែលពោរពេញទៅដោយភ្លើង ចម្រុះពណ៌មនុស្សមកពីគ្រប់ទឹសទី និងមានគ្រប់វណ្ណៈ។នារីៗដែលមើលទៅសាច់ឈាមទ្រលក់ទ្រលន់ ភាគច្រើនជាមនុស្សមកពីតាមបណ្តាខេត្តនានាដូចខ្ញុំដែរ តែពួកគេមានអត្តចរិតមិនដូចជានារីៗ ដែលរស់នៅតាមបណ្តាខេត្តពិតប្រាកដទេ។ ពួកគេហាក់ត្រូវបាន និងកំពុងត្រូវបំពុលទៅដោយវប្បធម៌បរទេស។ពួកគេពាក់អាវយឺតរឹបរាងខ្លីខើច ចេញរន្ធផ្ចិត ខ្លះស្លៀកខោខូវប៊យ ដែលមានសម្រុងជើងវែង តែលេចចេញចង្វែកគូទកណ្តាលវាលទោះបីមានខ្លះគូទសខ្ចីគួរឱ្យគ្រឺតខ្នាញ់ និងខ្លះគូទឡើងគ្រើមដូចស្បែកគង្គក់ និងគួរឱ្យខ្ពើមក្តី។ ឯខ្លះទៀតស្លៀកខ្លីស្ទើរតែដល់ក្រលៀន បង្អួតសាច់របស់ពួកគេដាក់គ្នា។ ខ្ញុំតែងតែតាមមើល រាល់នារីទាំងនោះឥតដាក់ភ្នែក តែសារឿនដែលជើងដើរលេងភ្នំពេញបានទាញកញ្ឆក់ និងខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា អ្ហ៊េ…កុំភ្លឹកពេកពួកនារីៗទាំងហ្នឹងកុំឃើញដើរតែឯងៗអ៊ីចឹង តែពួកនាងភាគច្រើនមិននៅទំនេរទេ។ខ្ញុំមើលមុខសារឿនដោយការខកចិត្ត ព្រោះខ្ញុំគិតថា ក្នុងរយៈបីថ្ងៃនៃពីធីអុំទូកនេះ ទម្រាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ យ៉ាងហោចក៏ខ្ញុំអាចទាក់ទង ឬរាប់អានបាននារីដ៏ស្រស់ស្អាតណាម្នាក់ដែរ។ តែគួរឱ្យស្តាយមិនដូចបំណងទេ។ សារឿនបានយកម៉ូតូទៅផ្ញើគេនៅក្បែរវត្តភ្នំ រួចនាំខ្ញុំដើរឆ្លងស្ពានជ្រោយចង្វាឆ្ពោះទៅកន្លែងចំណតទូក ដែលមកពីកំពង់ធំ ស្ថិតនៅត្រើយខាងកើតទន្លេសាបទល់មុខព្រះបរមរាជវាំង។ នៅចំកណ្តាលស្ពានជ្រោយចង្វារ ខ្ញុំឈរមើលទៅពន្លឺភ្លើងចម្រុះពណ៌តាមដងផ្លូវ នៅឯនាយឆ្ងាយ តាមមាត់ច្រាំងទន្លេ និងសំឡេងមេក្រូ ដែលគេប្រកូកប្រកាស រកសមាជិកចំណុះទូក យ៉ាងទ្រហឹងអឺងកង។ ខ្ញុំសែនរំភើបពេក្រៃ ពេលមើលឃើញទិដ្ឋភាពបែបនេះ។ ទិដ្ឋភាពពិតជាគួរឱ្យចង់គយគន់ ទោះបីជាកន្លែងខ្លះមើលទៅក្រខ្វក់ក៏ដោយ។ ខ្ញុំដើរបណ្តើរងាកមើលទៅគ្រប់កន្លែងបណ្តើរ ជាពិសេសមើលទៅអ្នកដំណើរមកពីខេត្ត ដែលកំពុងដើរលើស្ពានដូចជារូបខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតក្នុងចិត្តថា ទីក្រុងភ្នំពេញ ដែលតាមឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រនិយាយថា ជាទីក្រុងមួយ ដ៏មានសម្ផស្សល្អដាច់គេកាលពីទសវត្សរ៍ហាសិប និងហុកសិប នៃតំបន់អាស៊ីភាគអាគ្នេយ៍នោះ ពិតជាធ្វើឱ្យបេះដូងរបស់ខ្ញុំកាន់តែរំភើប និងមិនអាចបំភ្លេចបាន ទោះបីជាពេលនេះ មើលទៅមានសំណង់ផ្ទះអំពីឈើប្រក់ ស័ង្កសីរកេតរកូតគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងភាគខ្លះ នៃមាត់ច្រាំងទន្លេសាបពោរពេញទៅដោយសំណង់ផ្ទះ និងបង្គន់របស់យួនក៏ដោយ។ ខ្ញុំឈរតំអក់យូរបន្តិច ទើបសមត្ថកិច្ចនគរបាលការពារគោលដៅទីបី នៃនាយកដ្ឋាននគរបាលការពារ ឬដែលគេហៅថា នគរបាលអាបីនោះ មកប្រាប់ខ្ញុំថាមិនឱ្យឈរលើស្ពាន ។ ជាមួយនឹងកាំភ្លើងអាកាកាត់ស្វាយច្រែះចាប់ គាត់បញ្ជាក់ថា គេមិនអនុញ្ញាតឱ្យឈរយូរពេកនៅលើស្ពានទេ ព្រោះធ្វើឱ្យស្ទះចរាចរជាពិសេស ខ្លាចក្រុមភារវករបន្លំដាក់គ្រាប់ផ្ទុះបំផ្លាញស្ពាន និងបំផ្លាញបរិយាកាសក្នុងពិធីដ៏មហោឡារឹកនេះ និងសម្លាប់ជីវិតមនុស្សដូចកាលពីអតីតកាល ដែលបណ្តាលឱ្យស្ពានដែលមានប្រវែងជាងប្រាំបីរយម៉ែត្រនេះដាច់ជាកំណាត់។
ខ្ញុំបានចាកចេញពីកំពែងស្ពានដែលមានរាងជាពាក់កណ្តាលរង្វង់ និងដែលស្ថិតនៅជិតពាក់កណ្តាលស្ពាន ទាំងមិនទាន់ដាច់អាល័យពីទស្សនីយ៍ភាពដ៏គួរឱ្យចាប់ចិត្តដិតអារម្មណ៍នេះ។ ឯសារឿន ដែលជាមនុស្សស្ទើតែ ធុញទ្រាន់នឹងសម្រស់ទីក្រុងភ្នំពេញបានទៅចោលខ្ញុំ ព្រោះវាគិតថា ភ្នំពេញមិនមែនជាទី ដែលគួរឱ្យចង់មើលសោះទេហើយអ្វីដែលវាចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ គឺភ្នំពេញសម្បូរកន្លែងផឹកស៊ីរាំច្រៀង និងកន្លែងលក់ខ្លួនលក់សម្រស់ លក់ស្នេហារបស់មនុស្សស្រីប្រុស។ ពេលខ្លះវានិយាយថា ភ្នំពេញដូចជាគ្មានស្នេហាពិតប្រាកដទេ គឺសម្បូរទៅដោយស្នេហាទិញដូរមួយគ្រាៗ ដើម្បីកម្សាន្តការសប្បាយតែប៉ុណ្ណោះ។វានិយាយថា ការសប្បាយជាមួយនឹងសម្រស់ ដែលគ្មានក្តីរំភើប ឬអាចនិយាយថា ស្នេហា ដែលត្រូវការតែលុយគឺជាស្នេហា ដែលគ្មានរសជាតិ ហើយយូរទៅស្ទើតែធ្វើឱ្យជីវិរបស់វាក្លាយទៅជាសម្បកមនុស្ស ដែលគ្មានន័យព្រោះបើចង់សប្បាយទាល់តែមានលុយបើគ្មានលុយ គឺគ្មានអ្វីៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែយប់នេះដែរ ក្រោយពីមកដល់ចំណតទូក ដែលមកពីស្រុកកំណើតខ្ញុំជួបជជែកលេងជាមួយអ៊ុំចាស់ៗ ជាច្រើននាក់រួចមក សារឿនក្រៅពីរអ៊ូថា ខ្ញុំជាមនុស្សសំរែ វាក៏បាននាំខ្ញុំជិះម៉ូតូ ឱ្យទៅស្គាល់ស្រីៗ ដែលប្រកបរបរលក់សម្រស់ និងក្លិននៅក្លឹបកម្សាន្តមួយ។មុនពេលទៅដល់កន្លែងផឹកស៊ី សារឿនឌុបខ្ញុំវង់ចុះវង់ឡើង កាត់តាមលូទឹកស្អុយផង ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្ទើរដាច់ខ្យល់ ព្រោះតែក្លិនទឹកលូទម្រាំតែទៅដល់ទីនោះ។ មុនពេលមកដល់ ខ្ញុំបានសួរសារឿនថា ឌុបអញទៅណា?។ វាថា អញនាំឯងទៅមើលភ្លើងស្តាប់ភ្លេងស្ទាបភ្លៅ។ ខ្ញុំភ្ញាក់អារម្មណ៍ព្រើត ព្រោះមិនដែលឮ ពាក្យហ្នឹង។ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តថា ស្អីទៅអាមើលភ្លើងស្តាប់ភ្លេងស្ទាបភ្លៅហ្នឹង?។ សារឿន បាននាំខ្ញុំមកកាន់ភោជនីយដ្ឋានទំនើបមួយ នៅតាមបណ្តោយផ្លូវព្រះនរោត្តម ជិតស្តុបចម្ការមនដែលមានបន្ទប់ខារាអូខេវីអាយភីឈ្មោះថា មិនស្តាយ។ មុនពេលចេញមក សារឿន និងខ្ញុំបានងូតទឹកដុសសាប៊ូក្រអូបស្លៀពាក់ខោអាវបែបទាន់សម័យតឺនុយខោពី លើអាវមើលទៅគួរសង្ហាដែរ តែពេលខ្ញុំ និងសារឿនជិះម៉ូតូឌុបមកដល់មុខភោជនីយដ្ឋាននេះ នៅម៉ោងប្រាំពីរកន្លះយប់ សន្តិសុខប្រាប់ថាមិនឱ្យចូលទេ ព្រោះគេថា រូបរាងពួកខ្ញុំមិនសមទំនងជាអ្នកមានលុយ ដែលត្រូវចូលកម្សាន្តកន្លែងនេះឡើយ។ សារឿនត្រូវបាក់មុខនៅទីនេះបន្តិច ប៉ុន្តែ ដោយសារភាពប៉ិនប្រសប់ខាងនិយាយ រ៉ាយរ៉ាប់ ប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចរបស់គេនោះ ទីបំផុតគេក៏ព្រមឱ្យខ្ញុំចូលទាំងទើសទ័ល។ ខ្ញុំបានរៀបរឹកដើរយ៉ាងឡូយថូយចូលទៅក្នុងភោជនីយដ្ឋានដែលមាន ស្រីក្មេងៗឈរចាំទទួលភ្ញៀវ និងជូនទៅបន្ទប់រើសអ្នកច្រៀង។ សារឿនបានឆ្លើយទៅកាន់អ្នកនាំភ្ញៀវម្នាក់មិនបាច់ឱ្យគេសួរទាន់ ដោយលើកម្រាមដៃពីរផង-ពីរនាក់…។
(នៅមានត)
loading...